Een articulatiestoornis kan betrekking hebben op het niet, het foutief of het onvoldoende vormen van een bepaalde spraakklankbeweging. We spreken dan van een fonetische articulatiestoornis waarbij een kind één of meerdere spraakklanken niet correct gevormd krijgt. Het kan gaan om een weglating, vervanging of vervorming van de klank.
Daarnaast kan een articulatiestoornis te maken hebben met het ervaren van problemen met bepaalde linguïstische elementen. Hierbij spreken we van een fonologische stoornis waarbij het niet gaat om een motorisch probleem, maar het probleem situeert zich eerder talig.
De klankcontrasten en regels die belangrijk zijn bij het vormen van woorden om zo betekenis aan woorden te geven worden dan niet gerespecteerd omdat het kind de regels van het klankensysteem onvoldoende beheerst. Het kind gaat vereenvoudigingsprocessen (eigen regels) toepassen om zo de taal van de volwassenen te benaderen. Veel kinderen passen in de loop van hun ontwikkeling deze vereenvoudigingsprocessen toe. Maar wanneer het kind deze processen nog toepast wanneer deze normaal al ontgroeid zouden moeten zijn, spreken we van een fonologische stoornis.
Naast kinderen, kunnen ook (jong)volwassenen in de praktijk terecht voor articulatieoptimalisatie. Dit kan aangeraden zijn omwille van een beroepskeuze, waarvoor hogere spreeknormen worden vereist.